بدى كه او راست كاوش منما كه بر آن آگاه شوى و اگر به ناخواه خود و بى رنجى بر آن آگه شدى بايد بر آنچه دانسته اى چون دجى استوار و پرده اى عيب پوش بپايى كه اگر نيزه ها به كاويدن دلى كه (از آن راز آگه شده و) آن را در خود پيچيده پردازند، بدان نرسند. از آنجا كه نداند (و انتظار ندارد) به سخنى بر ضدّ او گوش مسپار و به هنگام سختى او را وا مگذار و به گاه نعمت بر او رشك مبر. (تو را سزد كه) از خطايش درگذرى و لغزشش را ببخشى، و اگر با تو جهالتى كرد بردبارى ات را از او دريغ مدار و از (راه) سازگارى با او بيرون مشو. (بايد) دشنام (ديگران) را از او بگردانى و دَغَلىِ ناصح نمايى را با او باطل سازى و با او به معاشرتى كريمانه آميزش كنى. ولا حول ولا قوّة إلاّ بالله (و جنبش و نيرويى نيست جز به خداوند).
32 . وامّا حقّ هم صحبت اين است كه چندان كه راهى مى يابى و توانى با احسان با او هم صحبتى كنى و گرنه دست كم به انصاف با او رفتار كنى و او را به اندازه اى كه گرامى ات مى دارد، ارجمند شمارى و همان گونه كه تو را نگه مى دارد نگاهش دارى، و در هيچ گراميداشتى در ميانه شما بر تو پيشى نجويد و اگر پيشدستى كرد، جبرانش كنى و تا آنجا كه شايستگى دارد در دوستى او كوتاهى نورزى. خود را بر آن دارى كه خيرخواه و نگهدار و ياور او در فرمانبردارى پروردگارش، و كمك او به خويشتن در اينكه نافرمانى پروردگارش نكند، باشى. سپس ](بايد) بر او[ رحمتى باشى نه زحمتى. ولا قوّة إلاّ بالله (و نيرويى نيست جز به خدا).
33 . و امّا حقّ شريك اين است كه اگر غايب باشد كار او را خود كفايت كنى و اگر حاضر باشد با او برادرانه كار كنى و سرِ خود بدون توجه به رأى و صوابديد او تصميم نگيرى و به تصميم خود بدون رايزنى با او عمل نكنى و مالش را برايش نگهدارى و كم يا بيش در آن خيانت نورزى، چه به ما رسيده است: «تا دو شريك به يكديگر خيانت نكرده اند، دست خدا بر سرايشان است». ولا قوّة إلاّ بالله (و نيرويى نيست جز به خدا).
34 . و امّا حقّ دارايى اين است كه آن را جز از راه حلال به دست نياورى و جز به راه حلالش صرف نكنى و آن را بيجا خرج نكنى و از راههاى درستش به نادرست منتقل نسازى و چون خداوندش داده است جز در راه خدا و آنچه وسيله نزديكى به خداست قرارش ندهى و در صورتى كه خود بدان نياز دارى به كسى كه بسا از تو سپاسگزارى (هم) نكند
