ابو الحسن سعید بن هبة الله مشهور به قطب راوندی

ابو الحسن سعید بن هبة الله مشهور به قطب راوندی كاشانی یكی از علماء و محدثین بزرگ شیعه در قرن ششم هجری است. راوندی استادی كامل، عالمی متبحّر، مفسری محقق، محدثی امین، حكیمی متأله و فقیهی كم نظیر بود. مرحوم قطب راوندی یكی از ستارگان درخشان علم و دانش، نویسنده ای توانا و از محققین نامی شیعه در عصر خود بود. او با تألیفات ارزنده خویش خدمت شایانی به عالم اسلام و مسلمین نموده و نام شریف خود را در عداد علما برای همیشه جاوید گذاشت. تمام علمای شیعه و صاحب تراجم در تألیفات خود نام شریف او را در شمار اعلام بزرگ مكتب به عنوان فقیهی موثق متذكّر شده و مشابه این توصیفات را علمای اهل تسنن نیز در مورد او یادآور شده اند. قطب الدّین از شاگردان مفید ثانی، شیخ طبرسی، سید مجتبی رازی و سید مرتضی رازی، ابو البركات مشهور و ابو الفتح آمدی صاحب غرر و درر بوده و از آنها اجازه نقل روایت دارد. خاندان سید راوندی و قطب الدین راوندی، همگان از علمای شیعه بوده و اولاد و احفاد آنها نیز علوم پدران و اجداد را به میراث بردند. علامه قرن ششم محمد بن شهر آشوب در كتاب معالم العلماء، مرحوم قطب را به عنوان یكی از اساتید بزرگ خود بسیار تجلیل و توصیف نموده و او را در عداد بزرگترین علمای عصر خویش یادآور شده است. به جز تربیت و تدریس فضلاً آثاری ارزنده و سودمند نیز به رشته تحریر برد كه هر یك از كتابهای او شامل چند جلد است بعضی آثار مهم او عبارت است از: خلاصه التفاسیر در 10 جلد، مغنی در شرح نهایه 10 جلد، مستقصی در شرح ذریعه سید مرتضی 3 جلد، شرح نهج البلاغه 2 جلد، فقه القرآن، اسباب نزول، قصص الانبیاء، خرایج و الحرایج، احكام الاحكام در شرح آیات الاحكام، جواهرالاحكام، رساله الفقهاء، رایع در احكام شرایع، معارج در شرح خطب مولا، منهاع البراعه در شرح نهج البلاغه، تهافت الفلاسفه در حكمت، جواهرالاحكام، حل العقود، زهرالمباحثه، ضیاء الشهاب در شرح شهاب الاخبار، انجاز در شرح ایجاز، اغراب در اعراب.
قطب الدین اولین شخصیت علمی جهان اسلام است كه مبادرت به نوشتن شرح نهج البلاغه نمود و پس از وی قریب به 30 شرح به تقلید از او، علمای مختلف بر آن نوشته اند از بررسی كتب فوق و محتوای آنها علمای بزرگ جهانی به احاطه دانش های فراوان او در فقه و حكمت و حدیث ادبیات و لغت و تفسیر و كلام و شناخت او از كلمات مولای خود به خوبی پی برده اند و او بزرگ شخصیتی است كه چون فیض كاشانی از ساعات و دقایق عمر خود حداكثر استفاده و بهره را برده است. خدایش درجات او عالی است متعالی فرماید سال تولدش را نیافتیم اما تاریخ وفاتش روز چهاردهم شوال سال 573 هجری قمری است.