خلاصه‌ای از مباحث و نکات طرح شده در جلسه به همراه متون مربوطه:
* مرحوم حاج آقا رضا همدانی در مورد وقت شأنی و فعلی مطالبی را فرموده‌اند و حاج آقای بهجت بحث شرط وضعی بودن یک رکعت برای ادائیت مطرح کردند.
* اگر کمتر از یک رکعت مانده بود آیا می‌توان گفت که اگر نیت اداء کرد، باطل است؟
* اثبات بطلان نیاز به مؤونه بیشتری دارد برای نسبت دادن به شارع و حال آنکه عمومات را داریم که تعبیر دخل وقت الصلاتین داشتند.
* آنچه که تعبیر به فوت شده، ظاهر در فوت به معنی از دست رفتن درک نماز اداءً است و نه بطلان.
* اگر بگوییم مشهور تعارضی ندیده‌اند بلکه ارشاد به توزیعی که شارع برای وقت انجام داده است، دیده‌اند. همانطور که مشهور بحثی ندارند که با وجودی که روایت فرموده بعد از آن که مضی وقت به مقدار اربع رکعات شده وقت عصر داخل می‌شود، برای مسافر بعد از ظهر که دو رکعت است، فوراً عصر را شروع کند و این نشان می‌دهد که در اینجا هم روایت را ناظر به اتیان ظهر می‌دیده‌اند نه اینکه مقدار مضی اربع رکعات موضوعیت داشته باشد.
* مرور بخشی از عبارت جلسه قبل بهجة الفقیه:
... إذ مع الاشتراك يمكن الجمع بين المغرب و العشاء في وقتهما الاضطراري بالنسبة إلى العشاء، الاختياري للمغرب [در خط ایشان الاختیاری للمغرب را بعداً با مداد اضافه فرموده‌اند]؛ ...
* ادامه بهجة الفقیه:
أدائيّة الفريضتين لو أدرك خمس ركعات
و إذا أدرك خمس ركعات، لزمته الفريضتان، لإدراكه من كلّ منهما ركعة فما زاد،
______________________________
(1) شرائع الإسلام، 1، ص 53.
(2) الوسائل 3، أبواب المواقيت، الباب 4، ح 7، و الباب 17، ح 4.
بهجة الفقيه، ص: 152
و إدراك الركعة في كلّ منهما بناء علىٰ الاختصاص وجدانيّ. و أمّا عدم إدراك تمام الركعات، فهو أيضاً كذلك بالنسبة إلى الأُولىٰ، لاختصاص مقدار الأربع بالأخيرة؛ و أمّا الأخيرة، فإدراك جميع الركعات لها متوقّف علىٰ عدم وجوب صرف الزائد على الركعة في الأُولىٰ، و هو متوقّف على إدراكه بالفعل لتمام الأخيرة، فيلزم الدور. مع أنّ الأخيرة متوقّفة في الصحّة علىٰ تقديم الاولىٰ مهما أمكن، و عدم إمكانه [عدم امکان الاولی] متوقّف علىٰ تعيّن تمام وقت الأربع للأخيرة بالفعل، و هو موقوف علىٰ عدم الترتّب بالفعل، فيلزم الخلف. و الاختصاص إنّما يمنع عن صحّة تمام الشريكة [در مورد ظهر و عصر] في ذلك علىٰ أيّ حال مع عدم أداء ذي الوقت، و عن الشروع في الشريكة [در مورد مغرب و عشاء]، لا عن إتمامها، لأنّه [أی: لانّ الاختصاص] لا يزيد على خروج وقت الشريكة. [پس اگر می‌فرمایند لایزید چگونه می‌فرمایید که سهواً هم باطل است که این امری بیش از خروج وقت شریکه است]
