ز) نامگذارى: توقيف; اجتهاد
برخى بر اين عقيده اند كه نامگذارى سوره ها توقيفى است; به اين معنا كه تنها بايد از جانب
پيامبر صورت گرفته باشد و ديگران مجاز به تعيين نام براى سوره هاى قرآن نيستند.
سيوطى مى گويد: در بسيارى از سوره ها كه داستان انبيا و يا داستان اقوام مختلف وجودداشته، سوره به نام آنهانام گرفته است! ولى در قرآن سوره اى به نام «موسى » يا «آدم » وجودندارد، با آن كه نام موسى وداستان آن حضرت به صورت گسترده در قرآن ذكر شده است.
تا آن جا كه بعضى گفته اند همهقرآن در مورد حضرت موسى است! داستان حضرت آدم نيز در سوره هاى متعدد آمده است.
همين امر نشان مى دهد كه نامگذارى توقيفى بوده و گرنه شايسته بود مسلمانان يكى ازسوره هاى طه، قصص و اعراف را، كه داستان حضرت موسى در آنها به صورت مفصل آمده، به
نام آن حضرت نامگذارى كنند.
(26) (27) علامه طباطبائى معتقد است روش هاى نامگذارى سوره ها، توقيفى بودن آنها را نفى مى كند.
بسيارى از اين نام ها در عصر پيامبر در اثر كثرت استعمال تعين پيداكرده اند و هيچ گونه
توقيف شرعى ندارند.
(28) 