چهارم: تحليل تاريخى

دليل ديگر بر عدم تحريف، تحليلى تاريخى از جايگاه قرآن در ميان مسلمانان است.
به شهادت تاريخ، حفظ و قراءت قرآن از آغاز تا كنون در ميان مسلمانان از جايگاه ويژه اى برخوردار بوده است، به گونه اى كه در اندك زمانى پس از نزول آيات كه به صورت تدريجى صورت مى گرفته است، مسلمانان صدر اسلام با اشتياقى وصف ناپذير به حفظ و تعليم و تعلم آن برخاسته اند.
كاتبان مخصوصى براى كتابت قرآن وجود داشته و قراى قرآن داراى بهترين مقام و منزلت اجتماعى بوده اند.
باگسترش فتوحات اسلامى در زمان خليفه اول و دوم و گرايش ملل ديگر به اسلام و قرآن تا قلب اروپا و از سوى ديگر تا شبه قاره هند، در همه شهرها و خانه ها قرآن تلاوت مى گردد.
در واقع گسترش اسلام به قدرى سريع و پرشتاب است كه در اندك زمانى در ميان هر يك از شهرهاى اسلامى آن روز ده ها قارى و حافظ قرآن يافت و قرآن ها يكى پس از ديگرى استنساخ مى شود.
استنساخ قرآن ها گرچه به جهت رسم الخط و كتابت ابتدايى آن زمان موجب اختلاف قراءات مى گردد; اما اين امر هيچ گاه، در اصل قرآن و صيانت آن خدشه اى وارد نمى سازد.
حال آيا امكان پذير است كتابى اين چنين، كه در حافظه ها سپرده شده و نسخه هايى بى شمار از آن استنساخ گرديده است، از سوى فرد يا افرادى در معرض ازدياد يا نقصان قرار گيرد و ديگران شاهد اين خيانت باشند و دم بر نياورند! اگر از عموم مردم چنين انتظار و توقعى نباشد، آيا منطقى است كه دستگاه خلافت اسلامى و در راس آنان على بن ابى طالب(ع) در هنگام قدرت خويش شاهد تحريف كتاب الهى باشد و در مقابل آن برنخيزد؟ در حالى كه آن حضرت در رابطه با مسايلى از فروع دين نيز از خود حساسيت نشان مى دهد و به عنوان مثال در مورد بيت المال مسلمين و حيف و ميل و حاتم بخشى آن مى فرمايد:
والله لو وجدته قد تزوج به النساء وملك به الاماء لرددته; فان في العدل سعة ومن ضاق عليه العدل فالجور عليه اضيق ⁽¹⁴⁾
به خدا قسم اگر بيابم از هدايا و بخشش هاى عثمان اموالى را كه با آنها زن ها تزويج گشته و كنيزانى خريده شده، آنها را به صاحبانش برمى گردانم; زيرا در عدل و داد براى مردم وسعت است و هركه از عدالت دلتنگ شود ظلم و ستم او را دلتنگ تر سازد.
اين برخورد على با اموال مسلمانان است، چه رسد به قرآن و تعرض به آن، كه امام خود را حامى و پاسدار آن مى داند و در كلمات متعددى به توصيف و تبيين و ارزش قرآن پرداخته است.
ساير امامان و پيشوايان دينى نيز همين سيره و روش را در برخورد با قرآن داشته و با عمل و تاييد خويش، عدم تحريف در قرآن را ثابت نموده اند.