فصل پنجم: ضابطه قبول قراءات
دانستيم كه در ميان قراءات قاريان (سبعه و جز آنها) قراءاتى وجود دارد كه مورد انكار قرارگرفته اند. قاريان با همه عظمتى كه برخى از آنان داشته اند، اما قراءاتشان على الاطلاقپذيرفته نشده است. سؤالى كه مطرح مى شود اين است كه آيا معيار و ضابطه اى براىسنجش يك قراءت وجود دارد؟ آيا مى توان موازينى را ملاك قرار داد تا براساس آن هر قراءتىرا در بوته آزمايش قرار داد، تا در صورت تطابق با موازين، مهر تاييد بر آن زد و در صورت عدم
تطابق رد كرد؟ دانشمندان قرآن شناس همگى به اين پرسش، پاسخ مثبت داده و به معرفى ضوابط مربوطپرداخته اند. ما در اين جا از كتاب تاريخ قراءات قرآن،نوشته دكتر عبدالهادى فضلى، ضوابط و
مقياس هاى ارائه شده را نقل مى كنيم. كهن ترين مقياس، مقياس ابن مجاهد است كه پس از او دانشمندانى چون ابن خالويه، مكى
بن ابى طالب، كراشى و ابن جزرى ضوابطى را بيان كرده اند.
