گزيده مطالب

1. خاورشناسان معتقدند كه خط عربى بر دو قسم است: خط كوفى كه ماخوذ از نوعى خط سريانى است كه به خط اسطرنجيلى معروف است، و خط حجازى يا نسخ كه از خط نبطى گرفته شده است.
2. مسلمانان قرآن را تا اواخر قرن چهارم با خط كوفى مى نوشتند و سپس نگارش قرآن با خط نسخ معمول گرديد.
3. مدتى پس از توحيد مصاحف، به جهت اختلاط ميان عرب ها و اقوام غيرعرب، فصاحت عربى، دستخوش تغييراتى شد و به همين جهت ضرورت نشانه گذارى در مصاحف احساس گرديد.
4. اعراب گذارى قرآن با نقطه، اولين بار به دست ابوالاسود دوئلى شاگرد على بن ابى طالب(ع) صورت گرفت. انگيزه اقدام او را به صورت هاى مختلفى نقل كرده اند.
5. تعيين حركات به دست ابوالاسود براى كلمات چنين بود: يك نقطه در بالاى حرف، علامت فتحه در زير حرف، علامت كسره، ميان حرف، علامت ضمه و دو نقطه علامت سكون.
6. اعجام به معناى رفع ابهام از چيز مبهم است و در اصطلاح رسم الخط قرآن براى نقطه گذارى حروف به كار مى رود; زيرا حروف مشابه يكديگر، با نقطه گذارى از حالت ابهام در مى آيند.
7. در زمان خلافت عبدالملك به درخواست حجاج بن يوسف ثقفى فرماندار عراق، يحيى بن يعمر و نصر بن عاصم اقدام به «اعجام » و نقطه گذارى حروف متشابه قرآن نمودند.
8. كارى را كه ابوالاسود دوئلى با نقطه گذارى در اعراب و حركات شروع كرده بود، خليل بن احمد فراهيدى در قرن دوم به صورت نشانه هايى از حروف كوچك درآورد.
9. رسم الخط عثمانى كه امروز متداول است، داراى اشتباهات فراوانى است كه بعضى آن را بالغ بر هفت هزار دانسته اند.
10. اگر رسم الخط قرآن جزئى از شعاير دين محسوب گردد و يا به عنوان ميراث فرهنگى به حساب آيد، تحفظ و تعصب بر آن لازم است; يعنى بايد از تغيير آن خوددارى كرد.