انصاف اين است كه بسيارى از دلايل فوق، قانع كننده نيستند. از اين ميان، سه دليل احتمال وقوع تغيير و تحريف در آينده، از شعاير دين بودن رسم الخط و جزئى از فرهنگ دينى به حساب آمدن آن مى توانند دلايل خوبى باشند.
ولى مسأله وقوع تحريف امروز به هيچ وجه مورد ندارد.
اگر در گذشته يكى از دلايل تحفظ بر رسم الخط قرآن، جلوگيرى از تحريف به دست مغرضان و معاندان بود - كه حق هم همين بود - امروز با توجه به ابزار و امكاناتى كه در اختيار مسلمانان قرار دارد،كمترين واهمه اى در حفاظت قرآن نيست.
مسلمانان كه بيش از 15 جمعيت جهان را تشكيل مى دهند، با در اختيار داشتن راديو، تلويزيون، كامپيوتر، رسانه هاى گروهى و صدها امكانات ديگر، قادرند ضمن تغيير رسم الخط قرآن به رسم الخط متداول كنونى، قراءت قرآن را، همان گونه كه وجود دارد، به راحتى حفظ نمايند.
ده ها ميليون نوار كاست و ويدئو از قرآن در سرتاسر جهان وجود دارد و نظارت بر چاپ قرآن ها با نهايت دقت صورت مى گيرد.
از مسأله تحريف كه بگذريم در برابر دو دليل ديگر، يعنى از شعاير بودن اين رسم الخط و قلمداد شدن آن به عنوان ميراث فرهنگى متوقف مى شويم.
اگر هر يك از اين دو اثبات گردد نتيجه نيز معلوم خواهد بود.
بد نيست بدانيم برخى از دانشمندان معاصر با نظريه وجوب متابعت از مصحف عثمانى به مخالفت برخاسته اند: قول به وجوب پيروى از رسم قديم و عدم جواز مخالفت با آن نوعى التزام است كه با روش علمى سازگارى ندارد و مقام و منزلت پيشينيان را ازسطح احترام مناسبى كه شايسته آنند به سطح تقديس غيرمعقول بالا مى برد ⁽²²⁾ .

نمونه هايى از رسم الخط مخصوص قرآن

1. حذف «الف »، در «بسم الله الرحمن الرحيم »، الرحمن، ذلك، ذلكم، اولئك، لكن....
2. حذف «الف »، در اسامى عجمى مثل: «ابرهيم، اسمعيل، اسحق، هرون، سليمن و....
3. حذف «ياء» و اكتفا نمودن به كسره در غير موارد ندا; به عنوان مثال در سوره بقره: «واياى فارهبون » «واياى فاتقون »، «ولا تكفرون »، «دعوة الداع اذا دعان » و «واتقون يا اولى الالباب » به ترتيب در آيات 40، 41، 152، 186 و 197.
4. اضافه نمودن «الف » بعد از «ميم » در مواردى مثل «مائه » و «مائتين ».
5. نوشتن «نون » خفيفه به صورت «الف » در دو موضع : «و ليكونا من الصاغرين » (يوسف 32) و «لنسفعا بالناصية » ⁽²³⁾ .