صدرالمتألّهين است. مهم ترين تأليف او در منطق، منظومه اللآلي المنتظمة و شرح آن است. كه هم اكنون نيز از كتب درسى حوزه هاى علميه به شمار مى رود.
براساس نقل بعضى از محققان، پس از حمله مغول به بلاد اسلامى، تعداد منطق دانان معروف به شدت رو به كاهش نهاد، به طورى كه شمار آنها در تمام دوران پس از مغول حتى از تعداد انگشتان دست نيز تجاوز نمى كند. آثار منطقى اين دوره بيشتر به شكل تحشيه و تعليقه بر آثار گذشتگان است.
منطق ارسطو در حوزه هاى علمى مسيحيت به ويژه در قرون وسطى و نزد متكلمان مسيحى رونقى عجيب داشت؛ ولى با ظهور دوران تجدد و نوزايى (رنسانس) در اروپا، بعضى از صاحب نظران مانند فرانسيس بيكن انگليسى و رنه دكارت فرانسوى به طرد منطق ارسطويى پرداختند و در برابر آن موضع گرفتند.
اما دو - سه قرنى نگذشت كه تدريجاً تحقيق در منطق ارسطو رونق خود را باز يافت به گونه اى كه با الهام و استفاده تام از آن به صورت دانشى نو و با نام منطق جديد به دست گوتلوب فرگه فيلسوف و منطق دان معروف آلمانى به طور جامع و كامل تدوين گرديد. پس از وى بزرگ ترين قدم در پيشبرد منطق جديد با انتشار سه جلد كتاب به نام اصول رياضيات با تلاش دو فيلسوف و رياضى دان انگليسى، برتراند راسل و وايتهد برداشته شد. اين كتاب موجب ايجاد تحولى بزرگ در منطق رياضى شد.
امروزه علاوه بر منطق جديد يا منطق رياضى، از دستگاه هاى منطقى ديگرى چون منطق ديالكتيك، منطق پراگماتيسم و منطق فازى نيز مى توان نام برد كه در دوره هاى بعدى منطق، به معرفى آنها مى پردازيم.
مؤلّف منطق
مشهورِ صاحب نظران، مدوّن علم منطق را حكيم يونانى ارسطاطاليس مى دانند. البته به نظر ايشان، كشف و تدوين يك علم لزوماً به معناى خلق و ابداع آن نيست؛ چه اين كه خداوند قوانين و قواعدى را به صورت تكوينى در دستگاه انديشه انسان نهاده است و ارسطو نخستين كسى است كه اين قوانين را كشف و قواعد منطقى تفكر را به عنوان مجموعه اى مدوّن گردآورى و تأليف كرده است.
