آيت الله سيدمحمد طباطبايي عاملي
شمس الدین سید محمد در سال 946 قمری در خانواده ای با تقوا و عارف به احکام اسلامی متولد شد. پدرش عالم فاضل سید علی موسوی عاملی بود که در زمان خود دانشمندی ممتاز بود. مادرش نیز دختر(شهید ثانی) شیخ زین الدین عاملی بود که از دانشمندان بزرگ و سرآمد شیعه محسوب می شود. کسی که واژه شهید و شهادت زیباترین لقب اوست و بسان شهید اول در میان علمای شیعه همچون خورشیدی می درخشند.
بدین ترتیب سید محمد از ناحیه پدر از تبار سادات و دانشمندان؛ و از ناحیه مادر نیز از نوادگان شهید ثانی محسوب شده و سبط آن دانشمند شهید است؛ لذابه همین دلیل عنوانی بهتر از خانواده آسمانی برای این خاندان پاک نمی توان پیدا نمود.لازم به ذکر است که سید علی فرزند دیگری به نام سید علی داشته که به نورالدین ثانی معروف؛ و ایشان نیز از دانشمندان و فقهای عصر خود در شام و مکه بوده است.
سیدمحمد تحصیلاتش را در زادگاه خود آغاز نمود درطول تحصیل با دائی خود شیخ حسن (صاحب معالم) فرزند شهید ثانی هم درس بوده و حتی اساتید آنها هم مشترک بوده است. آنها برای تحصیل در نجف اشرف نیز باهم مهاجرت نمودند. این دو چونان اسبی سرکش بر دشت و دامن دانش می تاختند و در دانش اندوزی چون شیرخواره ای سیری ناپذیربودند. بعد از دو سال و اندی آنها در حالیکه به درجه اجتهاد رسیده بودند به وطنشان در ناحیه جبل عامل بازگشتند.
پدرش سید نورالدین علی که از اعیان علمای جبل عامل بود اولین استاد او بوده است. استاد دیگر او شخصی بنام سيد علي صائغ حسینی جزینی بوده که سید محمد در نزد این دو استاد که از شاگردان شهید ثانی بودند درسهای ادبیات عرب، منطق، ریاضی و علوم معقول و منقول و فروع را فراگرفت.
پس از رحلت سید علی صائغ؛ ملا عبد الله يزدي(صاحب حاشيه در منطق) به منطقه جبل عامل آمد و «صاحب مدارک» و «صاحب معالم» درسهای منطق، مطول، حاشية خطائي، حاشيه ملا عبدالله را به همراه کتاب تهذیب منطق از او فراگرفتند. البته علاوه بر این دروس وی بر آنها فقه و حدیث را نیز تدریس نمود.
از دیگر استادان او را شخصی بنام شیخ احمد بن حسن نباطی عاملی ذکر شده است.
او از محضر شيخ حسين بن عبد الصمد که از شاگردان شهید ثانی بوده نیز بهره ها گرفته و روایاتی را به واسطه ایشان از شهید ثانی نقل نموده است.
پس از آن به همراه «صاحب معالم» برای تکمیل معلومات خود به نجف اشرف مهاجرت نمودند. و هنگامی که در درس مقدس اردبیلی حاضرشدند از او درخواست نمودند چون ما نمی توانیم مدت زیادی را در عراق بمانیم اگر صلاح می دانی آنطور که ما می خواهیم برای ما تدریس کنی!
استاد به آنان گفت: چگونه؟ گفتند: ما پیشاپیش درسها را مطالعه می کنیم؛ اگر مطلبی را فهمیدیم نیازی به تقریر شما نیست و اگر چیزی را نفهمیدیم آنگاه شما تدریس کنید.
استاد کار آنان را پسندید و آنان در محضر او برخی دروس از جمله: اصول، منطق، کلام و کتابهایی چون شرح مختصر عضدی و شرح شمسية و شرح المطالع را فرا گرفتند.
جالب است فراگیری آنان از این استاد فرزانه؛ در زمانی بود که مقدس اردبیلی بر کتاب ارشاد شرحی را می نوشت و بخشهای از نوشته اش را به آنان می داد تا در عبارت آن نگاه کرده و برخی نوشته های غیر فصیح را اصلاح کنند.
شخصیت معنوی و علمی
صاحب مدارك شخصیتی، بزرگوار دانشمندی فاضل، متبحر، ماهر و محققی تیز بین بود و زاهد و عابد و صاحب ورع بود. او اسوه و جلودار محققان است. او سیدی از سادات ما و بزرگی از بزرگان ما و فقیه از فقهای ما( شیعیان) بود. سیدمحمد از کثرت ورع و تقوی و علامندی شدید به اشتغالات علمی زیارت امام رضا (ع) را ترک نمود زیرا از آن بیم داشت که در صورت مسافرت به ایران؛ شاه عباس کبیر از او بخواهد که وارد دربار شود. او فقیهی محدث و جامع فنون و علوم بود. و روایاتی را به واسطه اساتیدش از شهیدثانی نقل کرده است. که در برخی کتب روایی نقل شده است. هر دوی (صاحب مدارک و صاحب معالم)مصداق حقيقى نفس سليم بودند و در نماز به يكديگر اقتدا مى كردند و در درس همديگر حاضر مى شدند. فضل این دو مشهورتر از آنست که انکار شود.هر کدام از این دو نفر که کتابی را تالیف می نمودند بر دیگری عرضه میداشتند و بعد از مذاکره در اطراف مطلب و تنقیح آن با توافق هر دو؛ به تالیف اقدام می نمودند. در این میان بسیار پیش می آمد که اگر مسأله ای از یکی از آن دو پرسیده می شد او سئوال کننده را به دیگری (که این مسأله را با اجتهاد استنباط وحکم آن را استخراج نموده بود) ارجاع می داد و می گفت او مرا از زحمت استنباط این سئوال آسوده ساخته است.
آن دو در اخبار طریق خاصی ابداع کردند و به صحیح اعلایی قائل شدند؛ که بر اساس آن بایستی روات حدیث اثنی عشری و عادل باشند و بر عدالتشان نیز دو نفر شهادت داده شده باشد. به این ترتیب آنان بسیاری از اقوال علمای قبل از خود را رد نمودند.سیدمحمد روش فقهی استادش مقدس اردبیلی را دنبال می نمود بدین گونه که در احادیث تحقیق و تفحص می نمود و آرا و اقوال ودریافتهای علما را دارای حجیت نمی دانست. و در عین حال او الگوی محققان و مقتدای نکته پردازان و زبان علمای متاخر بود .سید محمد موسوی عاملی از جمله علمای شیعه است که به وجوب عینی نماز جمعه در زمان غیبت قائل و بر آن در تالیفاتش نیز تصریح نموده است.
«صاحب مدارک» با آنکه تأليفات زيادی ندارد ولی آن را به کثرت تحقیق آراسته است و تالیفاتش منقح، مهذب و حاوی فواید بسیار است. یکی از تالیفات گرانسنگ او کتاب شریف مدارک الاحکام في شرح شرائع الاسلام است. ایشان در این نوشته کتاب شرایع را از اول تا آخر باب حج به صورت تعلیقه و حاشیه شرح نموده است. از ممیزات این کتاب که در شرح شرایع الاسلام محقق حلی نگاشته شده است متانت در استدلال و اعتماد بر روایات مسلم است که مبتنی بر دلایل عقلیه است. کتاب مدارک هرچند ناقص مانده و فقط مبحث عبادات آن در سه جزء تالیف شده لکن اثری است مورد اعتماد فقها، و از نوشته های استوار و فاخر در فقه استدلالی به شمار میرود. و مرجع علماء و فقها است.لازم به ذکر است که تالیف کتاب شریف مدارک الاحکام در سال 998 به پایان رسیده است.
از دیگر تالیفات او می توان حاشية بر ألفية الشهيد ؛ شرح المختصر النافع ؛ حاشیه بر استبصار و حاشیه بر تهذیب را نام برد.برخی انتساب کتابهای؛ شرح قصائد ابن ابی الحديد و حاشیه بر شرح الفیه ابن ناظم به ایشان را مردود شمرده اند.
از جمله شاگردان او می توان به: سید اسماعیل بن علی کفرحونی، حسن بن علی حانینی، و عبد السلام بن محمد مشغر پدر بزرگ (مادری) مولف کتاب« أمل الآمل»، و عبد اللطيف بن علي بن أحمد بن أبي جامع عاملی، و علي بن أحمد بن موسى نباطي نجفي، و برادرش سيد علي بن علي بن أبي الحسن، و محمد أمين استرابادي، و علي بن محمد الحرّ مشغری پدر بزرگ مؤلف کتاب «أمل الآمل»، و نجيب الدين علي بن محمد بن مكي جبیلی جُبَعی، و دیگرانی از بزرگان فقها و علما اشاره نمود.
سر انجام این دانشمند کوشا در 62 سالگی و در شب دهم ربیع الاول سال 1009 درقریه جبع رحلت نمود گرچه برخی رحلت ایشان را شب شنبه 18 ربیع الاول 1009 قمری می دانند.
«صاحب معالم» بعد از وفات «صاحب مدارک»بر مزار او این گونه نوشت:
"رجال صدقوا ما عاهدوا الله عليه فمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظر و ما بدلوا تبديلا"
منبع: سايت پژوهه
تهيه و تنظيم: فريادرس گروه حوزه علميه
