لطفا منتظر باشید ...
هَجَمَ بِهم العلم عَلي حقيقة البصيرة و باشَروا روحَ اليقين و استلانوا ما استوعَرَه المترفون و أنسوا بما استوحش منه الجاهلون و صحبوا الدنيا بأبدانٍ أرواحها معلقة بالمحلّ الأعلي أولئك خلفاء الله في أرضه و الدعاة إلي دينه آه آه شوقا إلي رؤيتهم. 1در محله حسين آباد اصفهان ديده به جهان گشود. پدرش مرحوم آية الله حاج شيخ محمد جواد (1240 ـ 1312 ق) از عالمان و فقيهان آن خطه دانشمندخيز و از
اعاظم تلامذه شيخ محمد حسن صاحب جواهر (م 1266 ق) بود كه از او اجازه اجتهاد و روايت داشت. 2 همچنين معاصر شيخ اعظم انصاري (1214 ـ 1281 ق) بود كه از اوهم مُجاز گرديد. 3 او را نوشته ها و آثاري است كه مرحوم حاج شيخ آقا بزرگ تهراني بدان چنين اشارت دارد:ايشان نوشته هاي بسياري دارند كه من كتاب بحر البكاء را از وي كه به فارسي است ديده ام. در اين كتاب ذكر اين مطلب رفته كه وي كتابهاي بساتين الرياحين و كنوز اللآلي و السراج الوّهاج في شرح نتائج الأُصول و الرياحين را نيز قبلاً تأليف كرده كه سه كتاب اوّل در اصول و كتاب چهارم در فقه است.
جهت عكس
شيخ محمدجواد، علاوه بر كتب مذكور، نوشته هاي ديگري را نيز به رشته تحرير درآورده كه از آن جمله مي توان به ترتيب خلاصة الأقوال علامه حلي اشارت كرد. 4از همدرسان ايام تحصيل مرحوم شيخ محمد جواد، از مرحوم آخوند ملا علي كني (قدس سره الشريف) مي توان نام برد كه از خاطرات زمان تحصيل خود و شيخ محمد جواد چنين ياد مي كرد: «من و ميرزا محمد جواد اكثر شبها را در حجره هايمان گرسنه سر به زمين مي گذارديم». 5شيخ محمد جواد را فرزنداني دانشمند و بزرگ است كه هر يك عَلمي از اعلام و ستاره اي از كهكشان نيلگون تشيع گرديدند. 6فرزند ارشد او شيخ احمد بيدآبادي (1278 ـ 1357 ق) اعجوبه عصر و علاّمه جليل القدر و فقيهي مردم دار بود كه در همان موطن خود «اصفهان» نزد بسياري از دانشمندان آن خطّه از جمله پدر بزرگوار خويش و همچنين آية الله علامه ميرزا محمد هاشم چهار سوقي خوانساري (مؤلف مباني الأُصول) و آية الله علامه ميرزا محمد باقر چهارسوقي خوانساري (مؤلف روضات الجنات) رحمهماالله دانش دين را فرا گرفت و از آنان اجازه اجتهاد و اجازه در نقل روايت گرفت. تاريخ اجازه صادره از صاحب روضات سال 1304 ق و برادرش سال 1305 ق است. 7در اجازه اي كه در سي سالگي يعني در سال 1308 ق از سوي والد گرانقدرش به آن مُجاز گرديد چنين آمده است:چون بعضي از برادران دانشمندم از من خواستند كه برايفرزندم احمد ـ كه نور چشم من است و مقامش از روح در كالبد من بالاتر است و خداي بزرگ او را از هر بدي مخصوصا از بدي هر رشك برنده اي نگه داردش ـ اجازه اي بنويسم، در حالي كه او هنوز بالغ نشده بود، به آنان گفتم: اگر چه در اين زمان هيچ كس به اندازه او به چنين درجه اي نرسيده، ليك ممكن است اهل عناد گمان كنند كه اجازه من به او از روي علاقه و حبّ پدري است. بدين جهت، شايسته است كه وي از طرف ديگران مُجاز گردد، و چنين هم شد به حيثي كه هيچ كس جرأت انكار آن را نيافت. و چون تعداد اجازات آنان به پنج رسيد، من نيز اين اجازات را با ششمين اجازه از جانب خودم تمام كردم. 8مرحوم ميرزا احمد (نوّراللهُ مضجعه) با اينكه از عالمان نامور زمانه به شمار مي رفت، بر منبر وعظ، شنوندگان را در درياي علوم آل محمد صلي الله عليه و آله غوطه ور مي ساخت و دلهاي آنان را مالامال از عشق آل علي مي كرد. يكي از شاگردانش در باره او مي نويسد: 9آن ستوده خصال، در اموري چند متفرّد بود:اوّل) در ذكا و حافظه، اعجوبه عصر بوده دعاهاي طولاني مثل دعاي ابوحمزه ثمالي را به طور تقطيع در قنوت نوافل با لهجه بسيار جذابي قرائت مي كرد.دوم) بر فروع فقهي به طوري مسلّط بود كه عديل و نظيري نداشت.سوم) در اخلاص و ارادت به خاندان عصمت و طهارت جديت تام داشت.چهارم) در فتوت و جوانمردي و فرزانگي آيت وقت بود.از اين بزرگوار رساله هايي در فقه و اصول به جاي مانده كه چاپ نشده است و هم او را فرزنداني است كه بعضي از آنان از بزرگان بوده اند. 10آن عالم بزرگ پس از هشتاد سال عمر پربار، در اصفهان به ديار باقي شتافت و به سوي ملكوت اعلي پر گشود.فرزند ديگر مرحوم ميرزا محمّدجواد، ميرزا علي محمد شاه آبادي مشهور به شريف است. مرحوم شيخ آقا بزرگ در باره او چنين مي نويسد:شيخ ميرزا علي محمّد پسر مولي محمّد جواد پسر حسن اصفهاني، دانشمند پرهيزگار و فاضل جليل است. در اوايل سال 1291 ق در اصفهان ديده به جهان گشود و در همان جا رشد كرد. مقدمات علوم را از بزرگان و عالمان آن سامان بياموخت و به همراه پدر به تهران مهاجرت كرد و مدتي را در آن ديار بود و دوباره به همراه پدر به اصفهان بازگشت. پس از ارتحال پدر بزرگوارش، در ذي قعده سال 1312 ق عزم عتبات مقدسه كرد و مدتي در كاظمين سُكنا گزيد و از جناب سيد حسن صدر مؤلف كتاب تأسيس الشيعة و شيخ محمد تقي بن حسن آل اسدالله الكاظمي (رحمة الله عليهما) در نقل روايت مُجاز گرديد. در اواخر عمر مدتي را در تحت قبّه منوره علويه سلام الله عليه مجاور بود تا اينكه در سال 1373 ق يعني چند سال بعد از كوچ برادرش
شيخ محمد علي به سوي عالم بقا، اوهم به لقاء الله پيوست. 11
