در جان عزیزت چه لطیف نقش بسته بود محبت حضرت صدیقه علیهاالسلام که چنین فرمودی:
اساس دین، حب فاطمه سلام الله علیهاست. اساس اسلام، بغض دشمنان فاطمه سلام اللّه علیهاست و هر که فاطمه - که سلام خدا بر او باد - را بخواهد و بغض اعدای ایشان را، او حقاً مسلمان است.
و چه زیبا بود توصیه این مرد خدا که:
در نوافل شب به مقام شامخ حضرت زهرا سلام اللّه علیها توجه کنید و بدانید استمداد گرفتن از آن حضرت، موجب ترقی و قرب معنوی می شود و خداشناسی انسان را زیاد می کند.
همواره خداوند را به عصمت زهرا علیهاالسلام و به نور آن حضرت و به شرف حضرتش قسم می داد؛ زیرا آموخته بود درس حقیقت را.و طریق سلوک را بر سالکان حقیقی طریق چنین بیان می فرمود:
سالک الی اللّه در صورتی می تواند به جایی برسد که در ضمن سیر، اول مرتبه، اتکا به خانم حضرت صدیقه سلام اللّه علیها داشته باشد و این محبت خانم است که انسان را به راهی که باید برود، هدایت می کند و اگر نباشد، اصلاً سیری وجود نخواهد داشت.
این چنین می توان به خود بشارت داد که پاک و پاکیزه شده ایم: «لِنُبِشِّرَ أنْفُسَنا بِأَنّا قَدْ طَهُرنا بِوِلایَتِکَ» و ما خویشتن را بشارت می دهیم که به واسطه ولایت شما پاک شده ایم.
أیْنَ وِجْهُ اللّهِ الَّذِی اِلَیْهِ یَتَوَجّهُ الْاَوْلِیاءُ؛ کجاست آن وجه خدا که اولیای الهی به سوی آن توجه می کنند.
وی صاحب مقام تشرف بود، ولی اسرار را در سینه پنهان داشت. فرزندش در کتاب عارف کامل چنین نقل می کند:
یادم هست آیت اللّه صدر کوپایی که از علما و اساتید بزرگ اصفهان بودند، ارتباط خیلی نزدیکی با مرحوم والد داشتند و مرتب با پدر مکاتبه می کردند، ولی مرحوم پدر هیچ یک از نامه های ایشان را نگه نمی داشتند و همه را فوراً از بین می بردند. فقط یک مرتبه پدرم نامه ایشان را فراموش کرده بودند از بین ببرند و گذاشته و رفته بودند که ما توانستیم آن نامه را بخوانیم. در آن نامه، آیت اللّه صدر کوپایی اصرار کرده بودند در وقت تشرف، این مطالب یادتان نرود. مرحوم پدر که از نماز برگشتند، با حالت اضطراب سراغ نامه رفتند و آن را پاره کردند. ما از این آثار فهمیدیم که ایشان، ارتباطاتی با مقام ولی عصر (عج) دارند، ولی خودشان تظاهری نداشتند و صحبتی نمی کردند .
بنابر فرمایش حضرت امام خمینی رحمه الله تنها همو بود که روزهای متوالی و پشت سر هم خدمت استاد دلنوازش زانوی
ادب بر زمین می زد و در درس عرفان ایشان شرکت می کرد و می گفت:
«حتی اگر هفتاد سال استادشان درس می گفتند بنده در درسشان شرکت می کردم.»
وی که شاگرد ممتاز مکتب حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود، چنین فرمود:
احساس می نمودم گم شده ای دارم و برای یافتنش نیز تلاش داشتم که از طریق یکی از دوستان، افتخار آشنایی با این مرد خدا را پیدا نمودم و تا مدرسه فیضیه به دنبال ایشان آمدم و اصرار کردم که با ایشان یک درس داشته باشم. آقای شاه آبادی ابتدا قبول نمی کردند. بالاخره فکر کردند من فلسفه می خواهم و قبول کردند، ولی من به ایشان گفتم من فلسفه خوانده و عرفان می خواهم. باز قبول نکردند و من باز اصرار کردم تا بالاخره قبول کردند و من حدود هفت سال نزد ایشان فصوص و مفتاح الغیب نیز خواندم. بیشتر اوقات من تنها بودم که از درس عرفان ایشان بهره می بردم.
گاهی اوقات من از آقای شاه آبادی سؤال می کردم مطالبی که شما می گویید در کتاب نیست، از کجا می آورید؟ گفتند: گفته می شود؛ یعنی از خودم می گویم. و ایشان حق بزرگی بر گردن من دارند و کاملاً وارد بودند چه در فلسفه و چه در عرفان.
سه سال پیش از رحلت آیت اللّه شاه آبادی قدس سره ، حاج محسن لبّانی، تکبیرگوی مسجد جامع بازار بود. ایشان در مورد عبادت آن بزرگوار چنین می گوید:
به دفعات می دیدم وقتی سر از سجده بر می دارد، اشک از چشمانش سرازیر شده بود: به طوری که همه صورتش را خیس کرده بود و نورانیت عجیبی در صورت ایشان مشاهده می شد.
حاج مهدی فداقی نیز که در کودکی تکبیرگویی مسجد جامع بازار را بر عهده داشت، درباره حالت های معنوی شیخ کبیر چنین می گوید:من با همان عالم کودکی که داشتم، جذب حمد و سوره خواندن ایشان می شدم و معنویت و روحانیت ایشان در نماز فوق العاده مرا مجذوب می کرد، به گونه ای که یادم می رفت تکبیر را بگویم.
انسان همواره عاشق چیزی است که ندارد و به دست او نیست و این در ناخودآگاه انسان نقش بسته است. همواره به خاطر داشته باش حیات محدود دنیوی مجالی برای عاشقی واقعی نیست و حیاتی ابدی لازم است و ورود به این بهشت جاویدان و پاکبازی در آستان دوست، همتی بالا و اراده ای مستحکم می طلبد. از ظرایف این راه، شهدا آگاهند؛ آنان که همچون مجنون، اسیر و پاکباخته شدند، می دانستند که:
حضرت آیت اللّه شاه آبادی خطاب به اطرافیانش می فرمود: آخر مگر نمی خواهید آدم شوید؟ بعد از این امر و نهی، چند نفر خدمتشان رفته و از ایشان دستور العمل خواستند. ایشان نیز سه دستور العمل داد به این مضمون که:
1. هر کجا باشید و دیدید صدای اذان بلند شد، دست از کارتان بکشید و نماز اول وقت را حتی المقدور به جماعت ادا کنید.
2. در کاسبی (شاید تمام امور) انصاف به خرج دهید و در معاملات (شاید تمام امور) بین دوست و آشنا و غریبه و شهری و غیر شهری فرق نگذارید (یعنی با عدالت رفتار کنید).
3. حقوق الهی را ادا کنید.
آیت اللّه شاه آبادی می فرمود:
اگر در یک اتاق شیشه ای در دل دریا باشیم، از همه طرف آب دریا و ماهی ها را می بینیم، ولی عطش ما رفع نمی شود. علمی که معلومش پیدا نشده این گونه است و رفع عطش نمی کند، اما اگر دیوار شیشه ای اتاق، یک سر سوزن سوراخ شود، از همان سوراخ همه سیراب می شوند. وقتی که همه چیز با علم معلوم شد، یک سر سوزن محبت کافی است تا انسان سیراب شود، اما اگر شیشه بشکند، آن وقت نورٌ علی نور. همه کسانی که در اتاقند پیش هستی خدا رفته اند.
شخصیتی با این عظمت وقتی که لحظه وداع سید الشهداء علیه السلام را می شنود، همه وجودش می لرزد و اشک قطره قطره از محاسن سفیدش می لغزد.
نام عزیز حضرت سید الساجدین علیه السلام منقلبش می سازد و یاد حضرت علی اکبر بی قرارش.
گویا با حضرت زینب علیهاالسلام واقعه کربلا را می بیند و چنان دامان کوچک باب الحوائج حسین بن علی علیه السلام ؛ یعنی حضرت علی اصغر، آن طفل 6 ماهه، را چنگ می زند که یعنی خدا تو را به مظلومیت آن پیغمبر، ما را از اصحاب شاه خوبان قرار ده. در دسته های عزاداری ایام محرّم در قم پای برهنه همراه با آیت اللّه شیخ عبد الکریم حائری شرکت می کرد و ارادت خود را به این آستان نشان می دادند.
مجالس روضه و زیارت نامه را صبح ها پس از نماز صبح و شب ها برپا می کرد. مجالس عزاداری سالار شهیدان، حضرت اباعبد اللّه الحسین علیه السلام را احیای دین می دانست واز اعماق وجودش، حسین بن علی علیه السلام را حقیقت دین می خواند.
منبع: سایت حوزه نت
تهیه و تنظیم: فریادرس گروه حوزه علمیه
