امر بعد از منع

امر بعد از منع :( الامر بعدالحظر)

علمای اصول میگویند : امر دلالت بر وجوب میکند . بنابراین اگر ابتدا ئا منع یا توهم منعی در کار باشد

سپس امری صادر شود دلالت این امر چگونه است؟

مثال1: هرگاه پزشک به بیماری گفته باشد آّب نخور و  از مایعات استفاده کن و همان پزشک بعد از

یک هفته بگوید آب بخور  در اینجا امر بعد از منع میباشد.

مثال 2: به تصور بیمار نشیدن آب برایش مضر است پس ممنوع از شرب آب است برخلاف انتظار پس از

مراجعه به پزشک پزشک به ا.گفته است آب بخورد در اینجا امر بعد از توهم حظر و منع است.

مثال 3: خداوند در قرآن کریم به حجاج فرمود : وقتی از احرام خارج شدید صید کنید امر به صید پس از

نهی از صید در حال احرام است آیا این امر به صید کردن دلیل بر وجوب است؟ یا اباحه یا استحباب؟ و

بالاخره دلالت چنین امری چگونه است؟ دیدگاههای بسیاری در این مورد بیان شده است. هریک از

وجوب  و استحباب و اباحه و توقف و ترخیص و حکم قبل از منع صاحب اندیشه را در این مورد به سوی

خود کشانیده است.

سید مرتضی میگوید : به حکم قبل از منه برمیگردیم.

فاضل تونی و علامه مظفر مبفرمایند: اصح الاقوال حکم به ترخیص است. یعنی چنین امری فقط رفع منع

نموده است بدون اینکه اثبات حکم جدیدی از اباحه و ... کند. زیرا در امر مشخص شد که صیغه امر فقط

مشخص شده برای نسبت طلبیه اما وجوب و استحباب و ... بستگی به انگیزه متکلم دارد.