و الله به رو در آتش خواهد افتاد
علامه نسبت به حضرات معصومین علیه السلام بسیار ادب داشت. وقتی وارد حرم مطهر حضرت امیر علیه السلام می شد از پایین به بالای سر نمی رفت. روبروی حضرت می ایستاد و گریه شدیدی می نمود.
وقتی کسی خالصانه برای خدا کار می کند و ائمه اطهار علیهم السلام را نیز خالصانه و بدون هیچ غرض دیگری دوست دارد و به آنها عشق می ورزد, قطعا هدیه ای در خور شأن آن بزرگواران خواهد گرفت.
بدون شک پاداش برخی از اعمال در این دنیا قابل محاسبه نیست. این مساله در تمام کارهای خیر و شر مشترک است. ممکن است کسی هزاران نفر را کشته باشد در حالی که اگر بخواهیم در این دنیا او را مجازات کنیم یک بار بیشتر نمی توانیم او را قصاص کنیم.
همینطور از طرف دیگر ممکن است کسی روح و جان هزارن نفر را زنده کند و به زندگی معنوی خیلی ها حیات ببخشد اما قطعا در این دنیا نمی تواند اجر خودش را بگیرد. همین مساله یکی از ادله وجود معاد است.
خیلی از بزرگان و علمای ما نیز خدماتی کرده اند که هرگز در این دنیا نمی توان برای آنها پاداشی در نظر گرفت. و کسی که برای خدا کار می کند هدیه ای می خواهد در خور شأن خداوند متعال. بسیاری از این خدمات که خالصانه و بدون هیچ نام و نشانی انجام می شود در نزد خداوند محفوظ است و این ما هستیم که خیلی از این ها را نمی بینیم. فقط شاید گاهی گوشه ای از این پاداشها را نشانمان بدهند.
در اینجا حکایت عجیب و تکان دهنده ای از علامه امینی خواهیم خواند که گوشه ای از ارادت او به خاندان اهل بیت و در مقابل, ارادت ائمه اطهار علیهم السلام به ایشان را نشان می دهد:
مرحوم علامه تهرانی در کتاب معاد شناسی خود می نویسد:
از شخص موثقی شنیدم که می گفت:
روزی یکی از معممین برای عیادت مرحوم علامه امینی در منزل موقت ایشان که در منطقه پیچ شمیران تهران بود رفته بود.
علامه امینی ( ره) سخت مریض و به پشت خوابیده بودند.
آن شخص ضمن احوالپرسی و صحبت از آقا سؤال کرده بود:
اگر انسان به حضرت عباس علیه السلام علاقه و محبت نداشته باشد به ایمان او صدمه می خورد؟
علامه متغیر شده و با آن حال نقاهت نشستند و گفتند:
به حضرت ابوالفضل علیه السلام که سهل است. اگر به بند کفش من که نوکری از نوکران حضرت ابوالفضلم علاقه و محبت نداشته باشد از این جهت که نوکرم ، والله به رو در آتش خواهد افتاد!
از قول فرزند علامه امینی قدس سره نقل می کند:
وقتی پدرم را دفن کردیم ، یکی از بزرگان آمد و به من تسلیت گفت و فرمود:
من در این فکر بودم ببینم مولا امیرالمؤمنین علیه السلام چه مرحمتی در مقابل زحمات و خدمات مرحوم امینی می نمایند.
در عالم خواب دیدم:
حوضی است و آقا امیرالمؤمنین علیه السلام بر لب آن ایستاده اند. افراد می آیند و مولا از آن حوض ، به آنها آب می دهند. گفتند: این حوض کوثر است.
در این حال آقای امینی به نزدیک حوض رسید حضرت ظرف را گذاشتند، آستینها را بالا زده و دستان مبارکشان را پر از آب کردند و به علامه آب خورانیدند و خطاب به او
فرمودند:
بیض الله وجهک کما بیضت وجهی ( پروردگار رو سفید کند تو را کما اینکه مرا رو سفید کرد)
علامه نسبت به حضرات معصومین علیه السلام بسیار ادب داشت. وقتی وارد حرم مطهر حضرت امیر علیه السلام می شد از پایین به بالای سر نمی رفت. روبروی حضرت می ایستاد و گریه شدیدی می نمود.
خود ایشان به من فرمودند:
« از آن وقتی که در نجف هستم از سمت بالای سر حرم نرفته ام.»
از پایین وارده شده و از همان سمت خارج می شدند.
منابع:
برگرفته از پایگاه یا مجیر
تهیه و فرآوری: محمد حسین امین گروه حوزه علمیه تبیان
