هنوز منحرف نشده ایم

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از فرازهای برجسته زندگی علمای ربانی، اهتمام ایشان به مجالس اهل بیت علیهم السلام و مراسم روضه خوانی است؛ به طوری که با وجود اشتغلات فراوانی که نسبت به سایر مردم دارند، باز هم این جنبه زندگی ایشان، چنان پررنگ است که حجت را بر سایرین تمام می کند.

از فعالیتهای آیت الله بهجت در قم، برگزاری مراسم روضه بود که بیش از چهل سال و تا پایان عمر شریفشان برپا بود. مراسم روضه ی حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام از سوی ایشان ابتدا در منزل و پس از قبول مسؤولیت مرجعیت، در مسجد کوچک اما با صفای فاطمیه برگزار می شد و ایشان در گرم  ترین و سردترین روزهای سال، و حتی در بدترین وضعیت جسمی تا اواخر عمرشان، مصرانه در این مجلس شرکت می کردند و برای مظلومیت آن امام شهید اشک می ریختند. در تابستانها نیز که به مشهد مقدس مشرف می شدند، این مجلس برپا بود.

گویی اصرار ایشان در برپایی و حضور در مجلس روضه، اهتمام در عمل به وصیت استادشان، سید علی آقا قاضی بود که فرموده بودند: « روضه‎ی هفتگی حضرت ابا عبدالله را ترک نکنید.» (1)

علاقه به مجلس روضه

یکی از ارادتمندان ایشان می گوید:

حضرت آیت الله العظمى بهجت، به مجلس روضه عنایت زیادى دارند. در هر مجلس كه به پا مى شود مقید است از اول تا آخر بنشیند. از آن جا كه مجالس روضه مشهد طولانى مى شد یك روز به ایشان گفتم: براى شما زحمت است، سعى كنید آخر مجلس بیایید.

فرمود: «خواب دیده ام و فرموده اند: در روضه ها زیاد شركت كنید.»

روزى آقا تنها نشسته بودند. گفتم: آقا اجازه مى فرمایید یك روضه اى بخوانم؟ فرمودند: «بله»

بعد از اینكه روضه خواندم، فرمود: «آقا میرزا محمد تقى شیرازى یك روضه عمومى داشت و یك روضه خصوصى یعنى كسى مى آمد فقط براى ایشان روضه مى خواند و مى رفت.» (2)

نیاز ما به توسلات، در سیل عظیم بلایا

ما مسلمانها و بلکه همه مردم جهان، در زندگی فردی و اجتماعی خود گرفتار بلایای عظیمی شده ایم؛ خیلی از آنها را درک می کنیم و نسبت به امور زیادی هم غافل هستیم و اگر متنبه گردیم، برای ما بسیار جانکاه خواهد بود. نکته ای که در موارد متعددی از بیانات مرحوم آیت الله العظمی بهجت بر آن تأکید شده است، لزوم تضرع ما به درگاه الهی و توسل به معصومین علیهم السلام برای رفع این گرفتاری هاست.

آیت الله العظمی بهجت می فرماید:

«وقتى بلایى، مانند وبا، در نجف پیدا مى‏شد، حتّى در بازارها هم گاهى مجالس روضه ‏خوانى و توسل برقرار مى شد، ولى ما مثل آدم‏هاى مأیوس و ناامید، گویا نمى‏ خواهیم از این درِ رحمت داخل شویم و براى رفع بلا و گرفتارى‏ها به حضرات معصومین (علیهم‏ السّلام) متوسّل شویم!

آیا امروز براى رفع بلاها غیر از تضرّعات و دعاى صادق همراه با توبه و توسل، راه دیگرى داریم؟! مسلمان‏ها و برادران و خواهران ما در زیر آتش دشمن در چه حالى هستند، و ما در چه حال؟! آیا روا است كه چنین بى‏ تفاوت و غیر مضطرب باشیم؟!» (3)

علامت منحرف نشدن ما، سرّ دشمنی با این مجالس

در طول تاریخ مشهود است که دشمنان اسلام و مکتب اهل بیت علیهم السلام و سلاطین جور، همواره با مجالس عزاداری خصوصا عزای امام حسین علیه السلام، مخالف بوده و هستند؛ حتی در سده های اول اسلام می بینیم خود حضرات معصومین مجبور بوده اند مجالس حسینی را مخفیانه برگزار کنند، در دوره های اخیر می بینیم عناصری چون رضاشاه خبیث که به دنبال ریشه کن کردن اسلام بوده اند، با جدیت و خشونت مانع برگزاری این مجالس می شدند، در دوره خودمان هم که مبارزه و شبهه افکنی دشمنانی چون وهابیون آشکار است.

آیت الله العظمی بهجت در بیان سرّ این مطلب می فرماید:

«این توسّلات، عزادارى ها، سوگوارى ها و زیارت قبور اهل بیت (علیهم السّلام) علامت آن است كه اهل ایمان به آنها اتّصال و الصاق دارند و هنوز از آنها منحرف نشده اند؛ لذا كفّار و دست نشانده هاى آنها دستور داشتند كه بین مسلمانان و قرآن ـ تا چه برسد به مساجد و تكایا و مجالس عزا و روضه خوانى ـ جدایى بیاندازند، زیرا همه ى اینها ضدّ خواسته هاى سلاطین جور بود، لذا فرمان هدم قبور یا تعطیلى مجالس روضه خوانى را دادند.» (4)

سفره گسترده امام حسین علیه السلام برای خوبان و بدان

این نوشتار را با کلمات شیرین یکی از عاشقان دلسوخته امام حسین علیه السلام، کربلایی احمد تهرانی، به پایان می بریم. ایشان همیشه به دوستان و نزدیکان سفارش می کردند که:

«سعی کنید تا پایتان را از کشتی حضرت سید الشهداء علیه السلام بیرون نگذارید؛ و دائما به امری از امور دستگاه امام حسین علیه السلام مشغول باشید:

آشپزی، چای دادن، سینه زدن، کفش جفت کردن و... تا به واسطه آن، از همه شیعیان دستگیری شود. و الا حساب و کتاب آن طرف، دقیقتر از این حرفهاست.

تمام این عزاداریها و مجالس و روضه ها، برای این است که فاسق و فاجر و مؤمن، همگی بر سر سفره احسان سید الشهداء علیه السلام نورانی شده؛ و مورد مرحمت حضرت باریتعالی قرار گیرند.

احیای مجالس اهل بیت علیهم السلام و یاد آنها، علاوه بر اینکه مؤمنین را شیرین می کند، عبادت نیز به شمار آمده و عاقبت به محفل انس و الفت بین مؤمنین نیز تبدیل می شود.

خود من، هر چه را که در این عالم دیده ام، یک گره کوری دارد که باز شدنی نیست، غیر از روضه امام حسین علیه السلام.»

همچنین می فرمود:

«از عالم غیب به کل موجودات، خیری جاری می باشد که وصف ناشدنی است؛ و هر کس که مجالس اهل بیت علیهم السلام را احیا کند، در این خیر شریک خواهد شد.»

پی نوشت ها :

(1)   بخشی از وصیت نامه ی مرحوم میرزا علی آقا قاضی (ره)

(2)   پایگاه اطلاع رسانی آیت الله بهجت

(3)   همان

(4)   همان

(5)   کتاب رند عالم سوز

(6)   همان

تهیه و فرآوری: رهنما ، گروه حوزه علمیه تبیان