دنيا خانه كسى است كه خانه ندارد
دنيا در كلام سليمان عليهالسلامسليمان با مركب حكومتى در حركت بود ، پرندگان بر سرش سايه داشتند ، اجنه و مردم از دو طرفش در حركت بودند ، به عابدى از عباد بنىاسرائيل گذشت ، عابد گفت : پسر داود ! به خدا قسم ، خداوند ملك عظيمى به تو عنايت كرده .
سليمان فرمود : يك تسبيح در نامه عمل مؤمن بهتر است از ظواهرى كه به فرزند داود داده شده ، آنچه به پسر داود دادهاند از دست مىرود ، ولى تسبيح خدا در نامه انسان باقى مىماند[145] .
پيامبر صلىاللهعليهوآله فرمود :
دنيا خانه كسى است كه خانه ندارد و به عبارت ديگر : خانه كسى است كه دل به آخرت نبسته و مال كسى است كه مال ندارد ، جمع كننده آن بىخرد است ، كسىكه آگاهى ندارد بر آن نيست ، به ديگران دشمنى مىورزد و كسىكه فهم ندارد به خاطر آن حسادت مىكند و كسى كه يقين ندارد براى آن مىدود[146] .
و نيز آن جناب فرمود :
كسىكه صبح كند و تمام همّتش دنيا باشد ، نزد خدا آدم بىمقدارى است ، در اين حالت خداوند دلش را خانه چهار خصلت مىكند :
1 ـ غصهاى كه قطع نشود .
2 ـ گرفتارى به صورتى كه از آن آزاد نگردد .
3 ـ فقرى كه غنا به دنبالش نباشد .
4 ـ آرزويى كه به آخرش نرسد[147] .
پيامبر اسلام صلىاللهعليهوآله روزى به جمع اصحاب وارد شد و فرمود :
از شما كسى علاقه دارد ، خداوند كور دليش را معالجه و وى را صاحب بصيرت كند ؟
