لحظه ای ...نفسی تازه کن
عقربه های ساعت را نگاه کن. پر شتاب می گذرند. این شتاب عقربه های ساعت، همان لحظه های گذر عمرند، عمری که نمی توانی برگردانی اش، مثل بهاری که رفته و خزانی جایش را گرفته است...
کاش می شد برای لحظاتی هر چند کوتاه، این عقربه ها را نگه داشت!
اما تو که مثل عقربه های ساعت نیستی، هستی؟
تو می توانی لحظاتی بایستی و تفکری و نگاهی شاید، نمی توانی؟
می دانم لحظه های گذران عمر را نمی توان بازگرداند، کودکی از دست رفته، نوجوانی تمام شده
و جوانی را که دارد می گذرد...
اما لحظه ای بایست، نفسی تازه کن و در آینه ادارکت، نظری به خویشتن بینداز...
نکند در این گذر تند، خودت را جا بگذاری، فراموش کنی، از یاد ببری...
خودت را نگاه کن که تصویری روشن از هدفی، سرشاری از نشانه های روشنی از او، از هدف، از چرایی بودن و اگر خودت را نبینی، نیابی و نشناسی... چگونه می خواهی او را بشناسی، هدف را، راه را، جهان را ...
او تو را تجلی گاه حضور خویش خواسته و تو همه جا به دنبال او گشته ای!...
حالا در این سرزمین، در این جایگاه هبوط آدم، دمی چشم هایت را ببند و با چشم دل، خودت را بنگر
خودت را ببین، بشناس و دریاب تا نشانه های او را ببینی، او را بشناسی و هدف را دریابی...
این شاید کوتاهترین و نزدیک ترین راه رسیدن باشد...
وَ فِی الأرض آیَاتٌ لّلمو قِنین(۱)
نوشته رضائیان گروه حوزه علمیه
تنظیم برای تبیان حسن رضایی گروه حوزه علمیه
۱. ذاریات: ۲۰.
